E drejta e popullit të sundojë
(Fjalimi i Theodore Roosevelt ne New York ne 20 Mars 1912)
Çështja themelore tani para Partisë Republikane dhe përpara popullit tonë është: A është populli Amerikan i aftë për të qeverisur veten, për të sunduar veten, për të kontrolluar veten? Unë besoj se ata janë. Kundërshtarët e mi e kundërshtojnë këtë. Unë besoj në të drejtën e njerëzve për të sunduar. Unë besoj se shumica e njerëzve të thjeshtë të Shteteve të Bashkuara, ditë pas dite, do të bëjnë më pak gabime në qeverisjen e tyre se çdo klasë ose trup më i vogël njerëzish, pa marrë parasysh aftësitë e tyre. Unë besoj, përsëri, se populli amerikan, si i tërë, është i aftë të vetëkontrollojë dhe të mësojë nga gabimet e tyre. Kundërshtarët tanë janë besnikë kundër kësaj doktrine; ata tregojnë besimet e tyre të vërteta, në mënyrën me të cilën ata mbrojnë çdo gjë për ta bërë sundimin nominal të njerëzve të duket një mashtrim. Unë kam shumë pak durim mbi këtë bisedë për tiraninë e shumicës. Kudo që ka tirani të shumicës, unë do të protestoj kundër saj me gjithë zemrën dhe shpirtin tim. Por sot vuajmë nga tirania e pakicave. Është një pakicë e vogël që po rrëmben depozitat tona të qymyrit, fuqitë tona ujore dhe frontet tona të portit. Një pakicë e vogël po fillon me shitjen e ushqimeve të falsifikuara dhe të drogës. Është një pakicë e vogël që qëndron pas monopoleve dhe klikave. Është një pakicë e vogël që qëndron prapa këtij ligji të skllavopronarit dhe të shërbëtorit, dhe të gjithë kalendarit të padrejtësive sociale dhe industriale. Është një pakicë e vogël që sot përdor sistemin tonë të konventave për të mposhtur vullnetin e shumicës së njerëzve në zgjedhjen e delegatëve të Konventës së Çikagos.
Tiranitë e vetme nga të cilat burrat, gratë dhe fëmijët po vuajnë në jetën reale janë tiranitë e pakicave. Nëse shumica e popullit amerikan do te ishte në fakt tirane mbi pakicën, nëse demokracia nuk kishte një vetëkontroll më të madh se perandoria, atëherë me të vërtetë asnjë fjalë e shkruar nga etërit tanë, që e futën në Kushtetutë nuk mund t’i qëndronte asaj tiranie.
Asnjë njeri i arsyeshëm që e ka njohur qeverinë e këtij vendi për njëzet vitet e fundit s’do të ankohet se kemi pasur shumë sundimin e shumicës. Problemi ka qenë aq shumë i ndryshëm,sa që në shumë raste dhe në shumë lokalitete, kane mbajtur detyra publike të Shtetit, njerëz të cilët në fakt nuk kanë shërbyer të gjithë njerëzit, por disa klasa speciale ose interesa të veçantë . Unë nuk jam duke menduar vetëm për ato interesa të veçanta që me anë të metodave më të mëdha, si rryshfeti dhe krimi, kanë vjedhur nga njerëzit. Unë jam duke menduar për shumë nga aleatët e respektuar dhe figurat elitare, të cilët kanë sunduar dhe vendosur në një farë mënyre sikur të drejtat e të privilegjuarve jane te një rangu të parë në të gjithë Shtetet e Bashkuara, ndërsa të drejtat e të gjithë njerëzve ishin thjesht si një borxh i pasiguruar. A e mbivlerësoj rastin? A e kanë trajtuar udhëheqësit tanë politikë gjithmonë ose përgjithësisht , detyrën e tyre për popullin si asgjë më shumë sesa një detyrë për të shpërndarë dhe kontrolluar turmën,dhe per ndarje patronazhi mes tyre? A kanë punuar udhëheqësit tanë gjithnjë ose përgjithësisht për të mirën e qenieve njerëzore, për të rritur begatinë e të gjithë njerëzve, për t’i dhënë secilit mundësinë për të jetuar mirë dhe për të rritur mirë fëmijët e tij? Pyetjet nuk kanë nevojë për përgjigje!!!
Tani ka lindur një ndjenjë e thellë në zemrat e njerëzve, jo të shefave dhe politikanëve profesionistë, jo të përfituesve të privilegjit të veçantë –por një besim i përhapur i njerëzve që mendojnë se kur shumica e njerëzve bëjnë teorinë(ligjin), sundimin, atëherë shërbëtorët e popullit do të vijnë më shpejt për t’iu përgjigjur dhe për t’iu sherbyer, jo për urdherat e interesave të veçanta, por për ato të gjithë popullit. Për të arritur drejt këtij qëllimi, Progresistët e partisë republikane në disa shtete kanë formuluar propozime të caktuara për ndryshim në formën e qeverisë – disa “kontrolle dhe balancime” të reja që mund të kontrollojnë dhe balancojnë interesat e veçanta dhe aleatët e tyre. Ky është qëllimi i tyre. Tani kthehuni për një çast në metodat e tyre të propozuara.
Së pari, ekzistojnë “iniciativa dhe referendumi”, të cilat janë aq të përshtatshme për rastet kur legjislatura respekton komandën e ndonjë interesi të veçantë, dhe refuzon me kokëfortësi vullnetin e shumicës, shumica mund të hyjë dhe të nxjerrë ligje të drejtpërdrejta. Askush nuk po thote se ështe më mirë të kryhen të gjitha legjet me votim të drejtpërdrejtë të popullit – do të nënkuptonte humbjen e shqyrtimit, të konsultimit me qetësi, por, nga ana tjetër, askush , arteriet mendore të të cilit nuk kanë janë ngurtësuar, se vë në në dyshim se ndryshimet e propozuara, janë të nevojshme kur legjislatura refuzon të kryejë vullnetin e njerëzve. Propozimi është një metodë për të “kapur” djallin e pamohueshem. Pastaj, është “rithirrja” e zyrtarëve publikë , mbi parimin që një oficer zgjidhet nga njerëzit dhe nëse nuk është besnik, mund të “licensohet” me votën e shumicës para se të përfundojë mandatin e tij. Unë do të flas për “rithirrjen” e gjyqtarëve në një moment tjtër – ta lëmë mënjanë për momentin – por sa i përket nënpunësve të tjerë, unë nuk kam dëgjuar asnjë argument të thelluar kundër propozimit tonë, përveç se do ta bëjë zyrtarin publik të hezitojë dhe gjithnjë të kujtojë popullin e tij. Ky argument do të nënkupton që ata mund të mashtrojnë të gjithë njerëzit gjatë gjithë kohës, dhe kjo teori është një nga avujt e mosbesimit në demokraci. Nëse kjo është e vërtetë, por unë besoj se nuk është, është më pak e rëndësishme se sa ndalimi për këta zyrtarë publikë i veprimit kundër interesit të përgjithshëm. Disa shtete e kanë nevojë “Recall-in”, disa jo; për shembull aty ku mandati i të zgjedhurve është i shkurtër, mund të jetë mjaft i panevojshëm; por ka raste kur “e keqja” është e madhe, dhe ky instrument siguron një kontroll dhe ekuilibër të nevojshëm kundër interesave të veçanta.
Pastaj, kemi “Primatin e drejtpërdrejtë”, të vërtetin, jo atë të Nju Jorkut, dhe Progresistët e ofrojnë atë si një kontroll mbi interesat e veçanta. Duke qenë më i qarti nga të gjithë, më duket se ky ndryshim është tërësisht i mirë për çdo shtet. Sistemi partiak i qeverisjes nuk është i shkruar në kushtetutat tona, por është gjithsesi një pjesë vitale dhe thelbësore e formës sonë të qeverisjes. Në këtë sistem udhëheqësit e partisë duhet të shërbejnë dhe të kryejnë vullnetin e partisë së tyre. Nuk ka nevojë të tregohet se sa larg është kjo teori nga faktet, ose për të provuar partneritetet vjedhëse vulgare të korporatave dhe kryetarëve, ose për të treguar sa herë qeveria vërtetë qëndron në duart e kryetarit, i mbrojtur nga urdhërat dhe hakmarrja e votuesve nga kukulla e tij në detyrë dhe fuqia e patronazhit. Nga këtu kuptojmë se sa ai është i ndërgjegjshëm dhe se sa e vështirë është të përmbyset ai. Ky fakt është pothuajse pjesë e historise se çdo shteti. Ato janë pika përberese në sistemin tonë politik. “Parmari i drejtpërdrejtë” do t’u japë votuesve një metodë të gatshme për t’u përdorur, me të cilën udhëheqësi i partisë do të jete për t’iu bindur urdhrit të tyre. Parmari i drejtpërdrejtë, nëse shoqërohet nga një Akti i praktikave korruptive, do të ndihmojë në prishjen e partneritetit korruptiv të korporatave dhe politikanëve.
Kundërshtarët e mi akuzojnë se dy gjëra në programin tim janë të gabuara, sepse ato hyjnë në shenjtërinë e gjyqësorit. E para është “Recall” i gjyqtarëve; dhe e dyta, shqyrtimi nga populli i vendimeve gjyqësore për çështjet kushtetuese. Unë kam thënë herë pas here se unë nuk avokatoj “recall-in”e gjyqtarëve në të gjitha Shtetet dhe në të gjitha komunitetet. Në shtetin tim unë nuk e mbroj ate, ose se besoj se është i nevojshëm, sepse në këtë Shtet problemet tona nuk qëndrojnë me korrupsionin prej Karriges, por me përpjekjet e gjyqtarëve të ndershëm por në shërbim të ligjit, për të penguar njerëzit në luftën e tyre për drejtësi sociale dhe trajtim të drejtë. Integriteti i gjyqtarëve tanë nga Marshall te White dhe Holmes, Cullen dhe shumë të tjerë në shtetin tonë është një faqe e shkëlqyer e historisë amerikane. Por unë e them me dashamirësi se demokracia ka të drejtën për të ndërhyrë në shenjtërinë e gjykatave kur një interes i posaçëm ka korruptuar ate shenjtëri; dhe kjo është pikërisht ajo që ka ndodhur në disa nga shtetet ku Recall-i i gjyqtarëve është një çështje e që vlon. Unë besoj shumë më me dëshirë gjykimin e të gjithë njerëzve në një rast të tillë se sa një tribunal të veçantë – ndoshta e emëruar nga i njëjti pushtet që i dikton komandat- nëse ajo gjykatë nuk është me të vërtetë përgjegjëse për popullin dhe është penguar dhe bllokuar nga teknikat e procedurat pezulluese.
Kam deklaruar se gjykatat e disa shteteve – jo gjithmonë por shpesh – e kanë interpretuar klauzolën e “procesit të rregullt”te kushtetutes se shtetit sikur ajo i ndalon të gjithë njerëzit e Shtetit të miratojne metoda per rregullimin dhe përdorimin e pronës, në mënyrë që jeta njerëzore, veçanërisht jetën e njerëzve që punojnë, 0të jetë më e sigurt, më e lirë dhe më e lumtur. Askush nuk mund ta anashkaloje lehtësisht këtë deklaratë. Une kam këmbëngulur se ndërtimi i vërtetë i “procesit të rregullt” është ai i shpallur nga Holmes në dhënien e mendimit unanim nga Gjykata Supreme e Shteteve të Bashkuara, kur tha: “Fuqia policore shtrihet në të gjitha nevojat me rëndësi publike. Mund të vihet në ndihmë të asaj që nga njerëzit sanksionohet ose mbahet si morali mbizotërues apo si mendim i fortë dhe mbizotërues për dhe është shumë dhe menjëherë e nevojshme për mirëqenien publike “. Unë insistoj që vendimi i gjykatës së apelit të Nju Jorkut në çështjen Ives, e cila e ka lënë mënjanë vullnetin e shumicës së popullit për sa i përket kompensimit te punëtorëve të dëmtuar në tregti të rrezikshme, ishte e patolerueshme dhe e bazuar në një filozofi të gabuar politike. Unë kërkoj që në të tilla raste kur gjykatat e interpretojnë “klauzolën e procesit të rregullt” të njëjtë sikur e drejta e pronës, me përjashtim të drejtave të njeriut, sikur kane të parën rëndësi në Kushtetutë, populli mundet, pas shqyrtimit të matur, të votojë, dhe së fundi të përcaktojë nëse ligji të cilin gjykata e fuqizoi do të jetë i vlefshem ose jo. Me këtë metodë mund të qartësohet dhe në fund të konstatohet mendimi mbizotërues i njerëzve të cilët bëjnë kështu “testin e procesit të duhur” në rastin e ligjeve të miratuara për ushtrimin e pushtetit policor. Metodat e zakonshme tani në modë për ndryshimin e Kushtetutës në praktikë janë provuar plotësisht joadekuate për të siguruar drejtësinë në raste të tilla të shpejta, dhe kanë shkaktuar vonesa dhe padrejtësi të patolerueshme dhe ata që kundërshtojnë ndryshimet që unë propozoj janë kampionë të gabimit dhe padrejtësisë, dhe tiranisë nga të pasurit dhe të fortit,mbi të dobëtit dhe të pafuqishmit.
Roosevelt, Theodore ,26th President of the USA (1901-09),
Kështu që askush të më mos më keqkuptojë, më lejoni të bëj një përmbledhje:
(1) Unë nuk propozoj asgjë në lidhje me Gjykatën Supreme të Shteteve të Bashkuara, ose me Kushtetutën Federale.
(2) Unë nuk propozoj asgjë që ka ndonjë lidhje me “kravatat” e zakonshme, civile apo penale, si individë.
(3) Nuk po flas për “Recall”-in e gjyqtarëve.
(4) Propozoj thjesht se në një tërësi të caktuar rastesh që përfshijnë fuqinë e policisë, kur një gjykatë shtetërore ka lënë mënjanë si jokushtetues një Ligji të miratuar nga legjislatura për mirëqenien e përgjithshme, çështja e vlefshmërisë së ligjit duhet të përcaktohet, sic Holmes aq mirë perifrazoi, sipas moralit mbizotërues apo opinionit mbizotërues, dhe të paraqitet për vendosje përfundimtare me votë prej popullit, pas afatit të nevojshëm për shqyrtim.
Dhe unë pretendoj se njerëzit, në natyrën e gjërave, janë gjyqtarë më të mirë se gjykatat të asaj që është mendim mbizotërues, dhe se gjykatat nuk duhet të lejohen të ndryshojnë filozofinë politike të popullit. Pika ime është ilustruar mirë nga vendimi ifundit i Gjykatës Supreme, duke vendosur se gjykatat nuk do të marrin juridiksionin mbi një çështje që përfshinte kushtetutshmërinë e ligjit për iniciativën e lirë dhe referendumin të shtetit të Oregonit. Baza e vendimit ishte se një çështje e tillë nuk ishte gjyqësore në natyrën e saj, por duhet të lihet për vendosmëri në departamentet e tjera të koordinuara të qeverisë. A nuk është po aq e thjeshtë edhe cështja kur një politikë sociale e propozuar është për të mirën publike nuk ka karakter juridik, por duhet të zgjidhet nga legjislativi, ose në rastin përfundimtar nga vetë populli?
Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Z. Taft, i kushtoi shumicën e kohës kritikave të këtij propozimi në fjalimin e tij të fundit. Ai thotë se ky propozim “Është krejtësisht pa meritë ose dobi dhe, në vend që të jetë në interes të të gjithë njerëzve dhe të stabilitetit të qeverisë popullore, po mbjell farën e konfuzionit dhe tiranisë “. (Me këtë, ai natyrisht nënkupton tiraninë e shumicës, domethënë, tirania e popullit amerikan si një e tërë.) Ai gjithashtu thotë se propozimi im (i cili, me te drejte, është thjesht një propozim për t’i dhënë njerëzve një mundësi të vërtetë, në vend të vetëm një teorike, për të interpretuar dhe ndryshuar një kushtetutë të shtetit me shpejtësi të arsyeshme) do të bënte një ndryshim të tillë të “varur nga ethet e njerëzve, të pasigurt dhe të paqëndrueshëm si shkak i votimeve të njëpasnjëshme në ligje të ndryshme, nga shumica të përkohshme dhe të ndryshueshme “; dhe se “kjo i vë sëpatë rrënjës së pemës së lirisë të mirë-drejtuar dhe i nënshtron garancitë e jetës, lirinë dhe pronën pa kthim pas, ndaj impulsit me hope të një elektorati të përkohshem “.
Kjo kritikë është me të vërtetë më e dobta ndaj propozimit tim sesa kritikat e të gjitha qeverive të njohura. Është tërësisht e pabazë, përveç nëse ajo bazohet në besimin se njerëzit janë tërësisht jo të besueshëm. Nëse përcaktimi i Gjykatës Supreme për “Procesin e duhur” në lidhje me pushtetin e policisë është i shëndoshë, atëherë një akt i legjislaturës për të promovuar interesat kolektive të komunitetit duhet të jetë i vlefshem, vetëm nëse ajo mishëron një politikë që mbahet nga morali mbizotërues ose një mendim mbizotërues që është i nevojshëm për mirëqenien publike.
Kjo është çështja që unë propozoj t’i paraqes popullit. Si mund të jetë më mirë dhe më saktësisht i konstatuar morali dhe opinioni mbizotërues se me një votë të popullit? Njerëzit duhet të dinë më mirë se gjykata se çfarë është morali i tyre dhe opinioni i tyre. Unë kërkoj që ju këtu, dhe të tjerët si ju, t’u jepet mundësia të shprehni pikëpamjet tuaja për drejtësinë dhe moralin publik, dhe mos u përulni duke lejuar të shpallin mendimet tuaja për ju, disa besimtarë të mirënjohur të filozofive të vjetra, të cilët e lartësojnë formalitetin e formulave mbi nevojat jetësore të jetës njerëzore.
Objekti që kam në mendje ndoshta mund të realizohet me një ndryshim të Kushtetutës së Shtetit, duke hequr nga gjykatat fuqinë për të shqyrtuar legjitimitetin e legjislaturës për një politikë të drejtësisë sociale, duke përcaktuar “procesin e duhur” ligjor në përputhje me pikëpamjet e shprehura nga Drejtesia Holmes e Gjykatës Supreme. Por propozimi im më duket më demokratik dhe, mund të shtoj, më pak radikal. Sepse sipas metodës që sugjeroj, njerëzit mund ta mbështesin edhe gjykatën kundër legjislaturës, ndërsa nëse “procesi i duhur” është përcaktuar në Kushtetutë vendimi i legjislativit do të ishte përfundimtar.
Qëndrimi i z. Taft është qëndrim që është mbajtur që nga fillimi i qeverive tona, megjithëse jo gjithmonë në mënyrë kaq të hapur nga një numër kaq i madh njerëzish me reputacion dhe të nderuar që nuk besojnë në qeverinë popullore dhe, kur ju duhet ta pranojnë atë, e bëjnë me ngurrim dhe e mbulojnë me çdo lloj kufizimi apo kontrolli dhe balance, në mënyrë që të bëjë fuqinë e njerëzve të kufizuar dhe të paefektshme.
Taft e përcakton në mënyrë të drejtë çështjen kur thotë se qeveria jonë është dhe duhet të jetë një qeveri e të gjithë njerëzve nga përfaqësuesite tyre.Ky është një përshkrim i shkëlqyeshëm dhe i moderuar i të gjithë oligarkisë. Ajo përcakton qeverinë tonë si një qeveri të të gjithë njerëzve nga disa prej njerëzve.
Taft, në fjalimin e tij të afërt, e ka bërë ndoshta prezantimin më të mirë të mundshëm për ata që ndihen në këtë mënyrë. Në thelb, kjo pikëpamje ndryshon vetëm në shprehinë e saj me pikëpamjen e zhveshur nga një prej mbështetësve të tij, kongresmenit Campbell. Kongresmeni Campbell, në një fjalim publik në New Hampshire, duke kundërshtuar propozimin për t’i dhënë popullit kontroll të vërtetë dhe efektiv mbi të gjithë shërbëtorët e tyre, duke përfshirë edhe gjyqtarët, deklaroi se kjo ishte ekuivalente me lejimin e një ankimin te albitri prej një tifozi. Kongresmeni i panjohur Campbell nuk ishte vetë i vetëdijshëm për vërtetësinë cinike me të cilën ai ishte duke vënë qëndrimin e vërtetë të atyre për të cilët ai foli. Por kjo padyshim është qëndrimi i tyre i vërtetë. Koncepti i z. Campbell për rolin që populli amerikan duhet të luajë në vetëqeverisje është se ata duhet të ulen në stadium dhe të paguajnë çmimin e pranimit, por nuk duhet të kenë asgjë për të thënë në lidhje me konkursin që zhvillohet në arenë nga politikanët profesionistë. Me sa duket z. Campbell injoron faktin se populli amerikan nuk është thjesht shikues në një lojë, por kanë një rol të rëndësishme në garë , dhe se demokracia nuk do të thotë asgjë nëse ata nuk janë në gjendje dhe të gatshëm për të treguar se ata janë zotërit e vetvetes.
Unë nuk po flas me shaka dhe as nuk dua të jem i pasjellshëm; sepse unë e përsëris se shumë burra të nderuar dhe të karakterit të lartë e besojnë këtë pikëpamje dhe e kanë besuar atë që nga koha e formimit të kombit. Në thelb kjo pikëpamje është se Kushtetuta është një xhaketë e drejtpërdrejtë që do të përdoret për kontrollin e një pacienti të pandrecshem, popullin. Tani, unë mendoj se kjo pikëpamje nuk është vetëm e rreme, por e dëmshme, se kushtetutat tona janë instrumente të dizajnuara për të siguruar drejtësinë dhe shprehjen e matur dhe efektive të vullnetit popullor, se kontrollet dhe balancat janë të vlefshme në atë pikë, dhe vetëm deri aty ku forma jonë e qeverisë nuk është një pengesë e deformuar dhe e padenjë dhe e papërshtatshëme dhe e përdorin vetëm si një mjet për të penguar vullnetin popullor dhe për të parandaluar drejtësinë.
Taft thotë se “çdo klasë” duhet të ketë një “zë” në qeveri.Kjo më duket një keqkuptim shumë serioz i situatës politike amerikane.Problemi i vërtetë me ne është se disa klasa kanë pasur shumë zë. Një nga më të rëndësishmet nga të gjitha mësimet që duhet të mësohen dhe të mësohet është se një njeri duhet të votojë, jo si një përfaqësues i një klase, por thjesht si një qytetar i mirë, interesat kryesore të të cilit janë të njëjta me ato të të gjithë qytetarëve të tjerë të mirë. Besimi në klasa të ndryshme, ku secila prej tyre ka një zë në qeveri, ka krijuar një pjesë të madhe të vështirësive tona të tanishme; sepse kushdo që beson në këto klasa të veçanta, me nga një zë, në mënyrë të pashmangshme, megjithëse pa vetëdije, tenton të punojë, jo për të mirën e të gjithë njerëzve, por për mbrojtjen e disa klasave të veçanta, zakonisht në të ato ku ai i përket. I njëjti parim zbatohet kur z. Taft thotë se gjyqësori nuk duhet të të jetë “përfaqësues” i njerëzve në kuptimin që legjislativi dhe ekzekutivi janë. Kjo është krejtësisht e vërtetë për gjyqtarin kur ai është duke kryer vetëm funksionet e zakonshme të një gjyqtari nën rrobë midis njeriut dhe njeriut. Nuk është e vërtetë për gjyqtarin e angazhuar në interpretimin, për shembull në çështjen e procesit të rregullt, ku gjyqtari është duke konstatuar mendimin mbizotërues të popullit (siç e thotë Gjyqtari Holmes). Kur e ushtron këtë funksion, ai nuk ka të drejtë të lejojë që filozofia e tij politike të ndryshojë dhe të pengojë vullnetin e shumicës. Në atë funksion gjyqtari duhet të përfaqësojë popullin ose ai dështon në provën e dhënë nga Gjykata Supreme. Merrni Aktin e Kompensimit të Punëtorëve këtu në Nju Jork. Ligjvënësit na dhanë një ligj në interes të njerëzimit, të drejtësisë dhe të trajtimit të drejtë. Duke vepruar kështu, ata përfaqësonin popullin dhe e përfaqësonin atë mirë. Disa gjyqtarë e deklaruan si ligj kushtetues në shtetin tonë, si dhe disa gjykata në shtete të tjera i deklaruan ligje të ngjashme kushtetuese, dhe Gjykata Supreme e vendit shpalli një ligj të ngjashëm që prek njerëzit në biznesin ndërshtetëror si kushtetues; por gjykata më e lartë në Shtetin e Nju Jorkut, gjykata e apelit, deklaroi se ne, populli i Nju Jorkut, nuk mund të kishim një ligj të tillë. Mbaj mend se në këtë rast ligjvënësit dhe gjyqtarët njësoj zinin pozita përfaqësuese; Dallimi ishte thjesht se të parët na përfaqësuan ne mirë dhe të fundit na përfaqësuan si të sëmurë(te paafte). Mos harroni se ligjvënësit premtuan atë ligj, dhe u kthyen nga populli pjesërisht si pasojë e një premtimi të tillë. Ky gjykim i popullit nuk duhet të ishte lënë mënjanë vecse po të ish iracional. Megjithatë, në rastin e Ives, gjykata e apelit e Nju Jorkut vlerësoi politikën e ligjit dhe përfundimin që kërkoi arrijë; dhe më pas deklaroi se njerëzve u mungonte fuqia për të bërë drejtësi!
Taft përsëri dhe përsëri, në citatet që kam dhënë dhe gjetkë përmes fjalëve të tij, shpreh mosbesimin e tij tek njerëzit kurata votojnë në votime.Në një fjali ai thotë se propozimi jep ” fuqi një elektorati impulsiv, shumice momentale dhe përgatit rrugën për ushtrimin e mundshëm të tiranisë më të madhe. “Diku tjetër ai flet për” pasigurinë e eksituar ” dhe “vendosmërinë e paqëndrueshme” të ligjeve nga “shumicat e përkohshme dhe të ndryshueshme”; dhe përsëri ai thotë se sistemi që unë propozoj “do të rezultojë në pezullimin ose moszbatimin e garancive kushtetuese sipas tekave të popullit, “e cila do të shkatërronte” të gjithë konsistencën e mundshme për interpretimet jokonstitucionale. Më duhet ta dëshiroj dallimin e saktë që duhet bërë midis asaj që z. Taft e quan ” impuls momental i një mazhorance të përkohshme ” kur aplikohet për një pyetje të tillë që unë ngre dhe çdo pyetje tjetër në përgjithësi. Mos harroni se propozimi im për të rishikuar një rregull të vendimiarrjes me votim popullor, duke ndryshuar ose interpretuar, deri në atë masë Kushtetutën, sigurisht merr të paktën dy vjet nga koha e zgjedhjes së legjislaturës që e ka miratuar aktin. Ndërsa vetëm katër muaj duhen nga emërimi deri te zgjedhja e një personi si President, për të mbajtur për katër vjet zyrën më të rëndësishme në vend. Në një nga fjalimet e tij, z. Taft flet për “zërin e njerëzve si të dytët pas zërit të Perëndisë”. Me sa kuptoj, atëherë, vendimi i popullit për presidencën, pas katër muajsh diskutimi, duhet të trajtohet si ” zëri pranë të Perëndisë”; por nëse, pas dy vjetësh mendimi të matur, ata vendosin që gratë dhe fëmijët të mbrohen në industri, ose burrat të mbrohen nga orët e tepruara të punës nën kushte jo higjienike, ose punonjësit me mëditje të kompensohen kur humbin jetën ose gjymtyrë në shërbim të të tjerëve, atëherë vendimi i tyre menjëherë bëhet një “trill” dhe “i ethshëm” dhe “i paqëndrueshëm” dhe një ushtrim i “tiranisë më të madhe” dhe “hedhja e sëpatës në rrënjën e pemës së lirisë”.
Duket absurde të flasësh për një konkluzion të arritur nga populli pas dy vitesh diskutim, pas një shqyrtimi të thellë para legjislativit, pas një shqyrtimi të thellë para pguvernatorit, pas një shqyrtimi të thellë para gjykatësve, dhe pastaj një debati publik të plotë për katër apo gjashtë muaj, si “një impuls momental i një mazhorance të përkohshme”. Nëse gjuha e zotit Taft e përshkruan saktësisht kështu një veprim të tillë të popullit, atëherë ai vetë dhe të gjithë presidentët e tjerë janë zgjedhur nga “impulsi momental i një mazhorance të përkohshme”; gjithashtu kushtetuta e çdo shteti, dhe Kushtetuta e kombit, dhe të gjitha ndryshimet e tyre janë miratuar, nga “Impulsi momental i një mazhorance të përkohshme.” Nëse ai ka të drejtë, ishte “impulsi momental i shumicës së përkohshme” që themeloi, dhe një impuls tjetër i cili e përjetësoi këtë komb.
Pozicioni i zotit Taft është krejtësisht i qartë. Që në këtë vend ne kemi një klasë speciale njerëzish më të mençur se njerëzit, të cilët janë mbi njerëzit, të cilët nuk mund të arrihen nga njerëzit, por që i qeverisin ata dhe duhet t’i qeverisin; dhe që mbrojnë klasa të caktuara të njerëzve nga të gjithë njerëzit. Kjo është doktrinë e vjetër, e vjetër, e cila ka sunduar me mijëra vjet jashtë vendit tonë; që edhe këtu në Amerikë është vepruar disa herë hapur, e nganjëherë fshehurazi, në dyzet vitet e fundit, nga shumë njerëz të jetës publike dhe private, dhe më vjen keq të them edhe nga shumë gjykatës; një doktrinë e cila në të vërtetë ka prirje të krijojë një bastion të privilegjuarish, një bastion i padrejtë që mbron interesat e veçanta kundër të drejtave të popullit në tërësi. Kjo doktrinë është për mua një doktrinë e tmerrshme; sepse efekti i saj është dhe do të jetë, t’i kthejë gjykatat në mburojën e të privilegjuarve kundër të drejtave popullore. Natyrisht, çdo mbajtës dhe përfitues i këtyre privilegjeve të shtrembëruara përshëndet me zë të lartë doktrinën. Nën guackën e kësaj doktrine klauzolat e shtrembëruara kthehen në ligje, që njerëzit e pasur dh të pushtetshëm kontrollojnë legjislacionin. Burrat e pasur që lavdërojnë këtë doktrinë, këtë teori, do të bënin mirë ta kujtonin se për shkak të adoptimit të saj nga ana e gjykatave ka aq shumë mosbesim nga punëtorët dhe populli për gjykatat. E mohoj kategorikisht që teoria ka punuar aq mirë saqë duhet ta vazhdojmë atë. Unë me zell kërkoj që të këqijat dhe abuzimet që ajo ka prodhuar të bërtasin me zë të lartë për korrigjim; dhe i vetmi ilaç i vërtetë është rivendosja e fuqisë për të qeverisur drejtpërdrejt tek njerëzit dhe për ta bërë shërbëtorin publik direkt përgjegjës për të gjithë njerëzit njësoj- dhe jo për një pjesë të tyre apo një “klase” prej tyre.
Taft ka shumë frikë nga tirania e shumicës.Për njëzet e pesë vjet këtu në shtetin e Nju Jorkut, në përpjekjet tona për të marrë drejtësi sociale dhe industriale, kemi vuajtur nga tirania e një pakice të vogël.Ne jemi mohuar nga gjykatat, tani nga një tjetër, si në “Rastin Bukëpjekësve”, ku gjykatat e anashkalojnë ligjin që kufizon orët e punës në furrat e bukës – duke ju përmbajtur “klauzolës së procesit të rregullt” përsëri si në rastin e Aktit të Kompensimit të Punëtorëve , si në rastin e Shtëpisë së Fabrikës së Purove në të gjitha këto dhe shumë raste të tjera na janë mohuar nga pakicat e vogla, nga disa burra të denjë në karrige, të filozofisë së gabuar politike , të drejtën për të mbrojtur popullin tonë në jetën e tyre, lirinë e tyre dhe ndjekjen e lumturisë së tyre. Sa për “qëndrueshmërinë” pse procesverbali i gjykatave, në një rast të tillë si tatimi mbi të ardhurat, për shembull, është kaq i mbushur me “paqëndrueshmëri”(luhatshmëri), saqë frika e shprehur për “paqëndrueshmërinë” nga ana e popullit duket se është fëminore. …
